ေရႊအျမဳေတ
၀င္းဦးႏွင့္ ဧယင္က်ဴး
Written by ေမာင္သန္းေဆြ (ထား၀ယ္)
Friday, 22 January 2010 07:04
ဒီဇင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ ႏိုင္ငံေက်ာ္ အဆိုေတာ္၊ စာေရးဆရာ၊ မဂၢဇင္းတိုက္ ပိုင္ရွင္၊ ႐ုပ္ရွင္ ဒါ႐ိုက္တာ၊ ႐ုပ္ရွင္ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္၊ အႏုပညာ စြယ္စုံရ အကယ္ဒမီ မင္းသားႀကီး ၀င္းဦး ကြယ္လြန္ သြားသည္ မွာ ၂၁ ႏွစ္ရွိေလၿပီ။ ၁၄.၁၂.၁၉၈၈ နံနက္ ၁ နာရီခန္႔က ကြယ္လြန္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို သတိတရျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း ေတြးၾကည့္ မိေသာ အခါ သူတစ္ခါမွ မျပဳဖူး ေသးသည့္ အႏုပညာ တစ္ရပ္ ျဖစ္ေသာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဧယင္က်ဴးျခင္း အမႈ ျပဳလုပ္ရန္ ၾကံစည္ခဲ့ ပုံကို သြား၍ သတိရ မိသည္။
မႏၲေလးမွ ဆရာေတာ္ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ ဦးေဇာတိက ၏ အႏၲိမ စ်ာပနကို ၂၈.၁၁. ၁၉၇၉ ေန႔မွစ၍ ၃.၁၂.၁၉၇၉ ေန႔အထိ မႏၲေလး ေတာင္ေျခ၊ ရာျပည့္ကြင္း တြင္ က်င္းပမည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ ဆင္ႏႊဲမည့္ ပရိသတ္ကို ၾကည့္ခ်င္ဖြယ္ စုံစုံလင္လင္ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ရန္ စီစဥ္ေသာ အခါ ဆရာေတာ္မ်ား၏ “ဒကာ ေမာင္၀င္းဦး လည္း တတ္ႏိုင္ သမွ် ေျဖေဖ်ာ္မႈ က႑မွာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ” ဟူေသာ ေမတၱာ ရပ္ခံခ်က္ အရ ကို၀င္းဦး သည္ အႏုပညာ မႈ၌ သူတစ္ခါမွ မျပဳဖူး ေသးသည့္ ဧယင္က်ဴးျခင္း အမႈကို ျပဳေပးမည္ဟု တိတ္တိတ္ က်ိတ္၍ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထား သည္ ဟု ဆိုပါသည္။ စာေရးသူသည္ ထိုအခ်ိန္က ရန္ကုန္၌ ရွိသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အိမ္မရွိေသး၍ စထရင္း ဟိုတယ္တြင္ တည္းခိုေလ့ ရွိပါသည္။ နံနက္စာ၊ ညစာကို ဘားလမ္း (ယခု မဟာ ဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္း) အထက္ဘေလာက္ရွိ ကို၀င္းဦး၏ စႏၵာမဂၢဇင္းတိုက္ေရွ႕မွ“ကိုကိိုႀကီးႏွင့္ ညီမ်ား”ဆိုင္တြင္ စားေလ့ ရွိသည္။ ထိုေန႔က ညစာ စားရန္အလာ ဆိုင္ေရွ႕ကားေပၚမွအဆင္း စႏၵာ မဂၢဇင္း တိုက္ေရွ႕တြင္ စႏၵရား ေအ၀မ္းခင္ေမာင္ ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သူက စာေရးသူကို ျမင္သည္ႏွင့္ လက္၀ါး တားျပၿပီး လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ႏွင့္ လမ္းတစ္ဖက္သို႔ ကူးလာ၏။ ကိုကိုႀကီး၏ ဆိုင္အတြင္းသုိ႔ စာေရးသူ ေနာက္မွ ၀င္လာၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ကိုထူးေရ၊ မင္းသားႀကီးက ဦးေဇာတိကဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ မလုပ္စဖူး ဧယင္ က်ဴးမလို႔တဲ့။ ဗိုကုက သူ႔ကိုကူညီပါေျပာေတာ့ သူလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ ဧယင္က်ဴးသင္ခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဧယင္က်ဴးတတ္တဲ့ ဇာတ္ မင္းသမီးေတြကို သူ႔ကို သင္ေပးဖို႔ ရွာေနတာပဲ။ ခင္ဗ်ားအသိထဲကရွိရင္ ေျပာျပပါဦး” ဟု ေခါင္းခါခါ လည္ခါခါျဖင့္ သူ၏ ဟန္အမူအရာ အတုိင္း ေျပာပါသည္။ သူက မင္းသားႀကီးဟုဆိုသူမွာ ကို၀င္းဦးကို ဆိုလိုၿပီး ဗိုကုဆိုသူကမူ မႏၲေလးမွ ဦးကုသလ ျဖစ္ပါသည္။ ေအ၀မ္း ကိုခင္ေမာင္သည္ ဘ၀ ဆည္းဆာခ်ိန္တြင္ အေတာ္ႏြမ္းပါး သြားရွာသည္။ သူ႔ကို အမ်ားဆုံး ေထာက္ပံ့သည္က ကို၀င္းဦးျဖစ္၏။ ကို၀င္းဦးကို သီခ်င္းေဟာင္းမ်ားက ေမ့ေနသည့္ တီးကြက္၊ ဆိုကြက္မ်ားကို ျပန္ေဖာ္ေပး၊ ျပန္ေႏႊး ေပးရန္ ကို၀င္းဦး အခန္းသို႔ လာေနရသည္။ သည္အတြက္ သူ႔ကို ေထာက္ပံ့ထားသည္။ သူတင္ မဟုတ္ပါ။ ႏြမ္းပါးရွာသည့္ ဂီတႏွင့္ အႏုပညာရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကို၀င္းဦးက ေထာက္ပံ့ ထားပါသည္။ ကို၀င္းဦးဆီ လာေနရေသာ္လည္း မေတြ႕လွ်င္ ေစာင့္ရင္းျဖင့္ ဦးကိုကိုႀကီး အခန္းဘက္သို႔ ကူးလာေလ့ ရွိသည္။ စာေရးသူႏွင့္ ယခင္ ကတည္းက ပတ္သက္ခဲ့၍ ျပန္ဆုံေနၾကရသည္။
“ဧယင္က်ဴးဖို႔က မႏၲေလး ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြဆီမွာ သင္ရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား”
“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူက ဒီကိစၥကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားခ်င္တယ္ေလ။ ပြဲက်ေတာ့မွ သူဧယင္က်ဴးမယ္လို႔ တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရေအာင္ လုပ္မွာကိုး။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးမွာ ဘယ္သင္လို႔ ျဖစ္မလဲ။ ရန္ကုန္မွာ က်ိတ္ၿပီး သင္ရမွာ”
“ကြၽန္ေတာ္ ပန္တ်ာ ဦးေက်ာ္ၫြန္႔ကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္။ နတ္ပြဲေတြမွာ သီခ်င္း လိုက္ဆိုေနတဲ့ ဇာတ္မင္းသမီး က်ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔နဲ႔ က်ိတ္သင္ရမွာပဲ” ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
“ကို၀င္းဦးႏွယ္၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဧယင္က်ဴး ခ်င္ရတယ္လို႔” ဟုစာေရးသူ စိတ္ထဲ၌ ေအာက္ေမ့မိပါသည္။ အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ကို၀င္းဦး၌“ငါ့ျပင္မရွိစိတ္” ႀကီးႀကီးမားမား ထား ရွိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ သူမတူေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့ ရွိသည္။ သူ၏လုံ႔လ၊ ၀ီရိယကိုလည္း ခ်ီးက်ဴး အံ့ၾသရ၏။ ထိုအခ်ိန္က သူလွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္ၾကားေနၿပီျဖစ္ရာ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲတြင္ သီခ်င္းဆို၍ ေဖ်ာ္ေျဖေပးလိုက္႐ုံသာ ရွိသည္။ ဤသို႔ ေတာ္၏ ေလ်ာ္၏ ၀တ္ေက်တန္းေက် မလုပ္ဘဲ ဘုန္းႀကီးပ်ံ၏ သမားစဥ္ ျဖစ္ေသာ ဧယင္က်ဴးျခင္း အလုပ္ကိုမွ သူက ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပခ်င္ပုံ ရသည္။
“ဧယင္က်ဴး”သည္ဆိုသည္ကို ယခုေခတ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ စာဖတ္ ပရိသတ္တို႔ သိၾကမည္ မဟုတ္ပါ။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးၾကေပမည္။ ျမင္ဖူးၾကသူ ရွားသြားၿပီ။ ဧယင္က်ဴးျခင္း အမႈကို ေရွးက အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပေသာ ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ားတြင္သာ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾက သည္။ ယခုေခတ္တြင္ မျပဳလုပ္ၾက ေတာ့၍ ဤယဥ္ေက်းမႈ တိမ္ေကာသြား သည္။ ဧယင္က်ဴးတတ္သည့္ ဇာတ္မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ား မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ႏွစ္က ထား၀ယ္မွ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ တစ္ပြဲကို သိန္း ၇၀၀ အကုန္အက် ခံ၍ အႀကီးအက်ယ္ က်င္းပရာ ဧယင္က်ဴးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မႏၲေလး၌ ဧယင္က်ဴးတတ္သူကို သြားငွားရသည္။ တကယ္တမ္း ဧယင္က်ဴး ေသာအခါ ဧယင္က်ဴးျခင္း မဟုတ္ဘဲ ငုိခ်င္းခ်ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ မႏၲေလးမွ အမ်ဳိးသားဆရာႏွင့္ တပည့္မ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ငွားလာသည္။ သူတို႔ဆင္ထားသည့္ခြင္မွာ အမ်ဳိးသားလုပ္သူက သိၾကားမင္း၏ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ မာတလိနတ္သား လုပ္ၿပီး ဆရာေတာ္ကို နတ္ျပည္သို႔ ပင့္ရန္လာပုံ၊ ဧယင္က်ဴးမည့္အမ်ဳိးသမီး က ဆရာေတာ္ကို မပင့္ေဆာင္သြားရန္ ေတာင္းပန္ တားျမစ္ၿပီး ဧယင္က်ဴးမည့္ ပုံျဖစ္၏။ ဤခြင္တြင္ အဓိကသယ္ရ မည္က အမ်ဳိးသမီးျဖစ္သည္။ ဆရာ ေတာ္ကို မပင့္ေဆာင္ရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ေတာင္းပန္ငိုရမည္။ ငို၍သနားေလာက္ ေအာင္ေျပာရမည္။ သုိ႔ေသာ္ အေျပာမပိုင္ ဘဲ ငိုခ်င္းသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနေတာ့သည္။
ေၾသာ္ ဧယင္က်ဴး သည့္ အတတ္ ပညာ တိမ္ေကာ သြားပါပေကာ ဟု ႏွေျမာတသ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ ရသည္။
ဘုန္းႀကီးပ်ံဟု ေခၚဆိုၾကေသာ ရဟန္းသံဃာတို႔၏ အႏၲိမစ်ာပနသည္ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏ ဘာသာ ေရးႏွင့္ႏြယ္ေသာ ပြဲလမ္းတစ္ခုသာျဖစ္ သည္။ ေရွးအခါက ႀကီးႀကီးက်ယ္ က်ယ္ က်င္းပ ခဲ့ၾကသည္။ “ဘုန္းႀကီး ေသ၊ ရြာေက်” ဟူေသာ ဆို႐ိုးပင္ က်န္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးပ်ံ က်င္းပ ရသည့္ရြာ သည္ ဘုန္းႀကီး ပ်ံၿပီးေသာ အခါ ေငြကုန္ လူပန္း က်န္ခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီး ပ်ံသည္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ သက္သက္ကား မဟုတ္ေခ်။ ဘ၀တစ္ခု၏နိဂုံး အဆုံးသို႔ ေရာက္သြားသည့္ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ျမတ္အား ေနာက္ဆုံး အေနျဖင့္ ပူေဇာ္ ကန္ေတာ့ ၾကရာ၌ တတ္အား သေရြ႕ သိုက္ၿမိဳက္ စည္ကားရန္ စီမံၾက ျခင္းမွ ရလဒ္သာျဖစ္သည္။ ရပ္ေ၀း ရပ္နီးမွလာၾကကုန္ေသာ ဒကာ၊ ဒကာမ မ်ားအား ဘုန္းႀကီးပ်ံ၌ ပင္ပန္း ႏြမ္းလ်မႈ ေျပေပ်ာက္ ေစရန္ ပြဲလမ္း သဘင္ျဖင့္ ျပန္လည္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးၾကျခင္းမွ အစ ျပဳကာ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲမ်ား က်င္းပမႈ အျမစ္တြယ္ လာၾကသည္ဟု မွတ္သား ရဖူးသည္။ သို႔ျဖစ္ရာ ဘုန္းႀကီးပ်ံ၌ ပါ၀င္ေသာ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ အ၀၀ သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ရန္သာမက အပန္းေျဖရန္ႏွင့္ ကုသိုလ္ရ ေရးတို႔၌ပါ အေလးကဲေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။
ေရွး အခါက ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ ၌မပါ မျဖစ္ဟု ယူဆေသာ အမႈကား ဧယင္က်ဴး ျခင္းျဖစ္သည္။ ဧယင္က်ဴးျခင္း မည္သို႔ ျဖစ္ေပၚလာ သနည္း။ မည္သည့္ေခတ္ က စတင္ခဲ့ သနည္း ဟူသည့္ အခ်က္ကို ဆန္းစစ္ ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာစာေပ၌ ဘုရင့္သားေတာ္၊ သမီးေတာ္တို႔ကို ဧယင္ေတာ္ ဆက္သည့္ မဂၤလာအခမ္း အနားတြင္ ေရွးေဘးေတာ္၊ ဘိုးေတာ္မွ စ၍ ခမည္းေတာ္ တိုင္ေအာင္ ဘုန္းတန္ခိုး အာဏာႀကီးမား ထက္ျမက္ခဲ့ပုံ တို႔ကို စံနမူနာ ယူ၍ အရွင္မင္းသား၊ မင္းသမီး သည္လည္း ဘုန္းတန္းခိုး ႀကီးမားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ဴးသီဖြဲ႔ဆို ဆက္သြင္း ေသာ “ဧခ်င္း” ဟူ၍ ရွိသည္။ ထိုဧခ်င္း ကို ေရႊနားေတာ္သြင္းၿပီး“ဧယင္”ေခၚ သည့္ ဘုရင့္သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ တို႔အတြက္ ပုခက္ (ေျခာက္ေထာင့္ရွိ၍ မွန္စီ၊ ေက်ာက္စီထားသည့္ သစ္သား ပုခက္) ကို လႊဲရသည္။
ဤသည္ကို အတုယူ၍ ကိုးကြယ္ရာ အရွင္ျမတ္၏ အေလာင္းကို ဧယင္ေပၚတြင္တင္ကာ သူ၏ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဖာ္ထုတ္၍ ၾကားရသူ အေပါင္း လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးတမ္းတမ္း တတျဖစ္ေလေအာင္ သီက်ဴး၊ ရင့္က်ဴး ရာမွ“ဧယင္က်ဴးျခင္း” ေပၚေပါက္လာ သည္ဟု ထင္ပါသည္။ စာေရးသူငယ္ စဥ္က ဘုန္းႀကီးပ်ံမ်ား ေရာက္ေလတိုင္း အသံေကာင္း၊ အဆို ေကာင္းေသာ အဆိုေတာ္မ်ား၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဇာတ္သဘင္မွ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားက ဘုန္းေတာ္ ႀကီး၏႐ုပ္ကလာပ္ေဘးတြင္ ထိုင္လ်က္ တစ္မ်ဳိး၊ ရပ္၍တစ္လီ အနည္းနည္း အဖုံဖုံ ဆိုင္း၀ိုင္းျဖင့္ တြဲဖက္ကာ ဧယင္က်ဴး သည္မ်ားကို မွတ္မိေနသည္။ ႐ုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို လွပစြာ ဆင္ယင္ထားသည့္ ဧယင္ပုခက္တြင္ တင္ကာႀကိဳးျဖင့္ လႊဲေပးရင္းမွ ဧယင္က်ဴး ၾကသည္မ်ား လည္းရွိ၏။
စာေရးသူ မွတ္မိေနေသာ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဧယင္ က်ဴးသည္ကို သတိရသည္။ ဆ႒သဂၤါ ယနာတင္ပြဲ၏ ဦးစီး ဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးသည္ သဂၤါယနာပြဲ က်င္းပေနစဥ္အတြင္း ရန္ကုန္၌ ပ်ံေတာ္မူသည္။ ကမၻာေအး လိုဏ္ဂူကြင္း၌ က်င္းပသည့္ မင္းဆရာ ေတာ္၏ ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲသည္ တရား၀င္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ဘုန္းႀကီး ပ်ံပြဲႀကီးဟုပင္ ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ဧည့္ခံ မ႑ပ္ႀကီး ၁၅ လုံးခန္႔ရွိသည္။ မႏၲေလး မ႑ပ္ဟူ၍လည္း ရွိ၏။ အျခားတိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ မ႑ပ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ မ႑ပ္တိုင္းတြင္ ဧယင္က်ဴးစင္မ်ား ထားကာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ႐ုပ္ကလာပ္ ကို အလွည့္က် ဧယင္က်ဴးၾကရ၏။ မႏၲေလးဇာတိ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးက ပဲခူး၌ ကေနသည့္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ကို ဧယင္ က်ဴးရန္ေခၚလိုက္သျဖင့္ “အေၾကာင္းနဲ႔ မွာေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ လာရသေပါ့” ဆို သကဲ့သို႔ ဦးတင္ေမာင္လည္း လာ၍ ဧယင္က်ဴးရေတာ့သည္။
စာေရးသူတို႔ သြားၾကည့္သည့္ေန႔က ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ႏွင့္ မင္းသမီး မိတ္ဆက္ျမသန္းတို႔ ဧယင္က်ဴးေနသည္။ သူဧယင္က်ဴး သည္ကား ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ေပ။ ဇာတ္ကြက္ ဇာတ္လမ္းဖ န္တီးလာလိုက္ေသးသည္။ ဦးတင္ေမာင္က ယခု ပ်ံေတာ္မူသည့္ ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလး၊ ေက်ာင္းကို အျပန္ အစ္မျဖစ္သူ မိတ္ဆက္ျမသန္း က“ေမာင္ေလး၊ ငါ့ဖို႔ ပန္းခူးခဲ့စမ္း” ဟု မွာလိုက္၍ ေတာစပ္ကပန္းမ်ားခူး လာသည္။ ပန္းစည္း ၂ စည္းပိုက္၍ လာ၏။ အစ္မ မွာသည္ကို ယူႏိုင္ခဲ့သည္မို႔ ေပ်ာ္ၿပီး ဗုံေထာက္ကို ေကာက္ဆိုလိုက္ သည္။ ဦးတင္ေမာင္က ဗုံေထာက္ကို ပစ္ေအာ္ဆိုၿပီး ပရိသတ္ ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ ပန္းစည္း ၂ စည္းႏွင့္ ျမဴးတူးကခုန္ လိုက္ေသးသည္။ ဦးတင္ေမာင္ဆိုလိုက္ သည့္ ဗုံေထာက္သံက ဘုန္းႀကီး ပ်ံကြင္းႀကီး တစ္ခုလုံး လႊမ္းသြားေလသည္။ အျခားမ႑ပ္မွ ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားကို လႊမ္းမိုးသြား၏။ ဦးတင္ေမာင္က ေျခာက္ေပါက္ကို သံမွန္လုပ္ဆိုသည္မွာ ပတ္စာပိုး က်ေနေတာ့သည္။
ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား ဦးတင္ေမာင္ ေက်ာင္း ေရာက္သည့္အခါ သူ႔အစ္မက ဆီး၍...
“ေမာင္ေလး၊ မင့္ဆရာေတာ္ ဘုရား မရွိေတာ့ဘူးကြဲ႕။ ပ်ံေတာ္မူသြား ၿပီ” ဟု ေျပာသည္။ ဤမွာတြင္ ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရသည့္သတင္း ေၾကာင့္ ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳၿပီ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ဦးတင္ေမာင္က သူ၏အစ္မ ေရွ႕မွာ“ဟင္”ဟု ဆိုကာ အပူတျပင္း ငိုေတာ့သည္။ ငုိၿပီး ဆရာေတာ္၏ အေလာင္းေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ေျပာလိုက္ငိုလိုက္၊ လြမ္းလိုက္ေဆြးလိုက္ ျပဳေနသည္မွာ ေရပက္မ၀င္ျဖစ္ေတာ့ ၏။ အေျပာမင္းသား ဦးတင္ေမာင္အဖို႔ အကြက္ဆိုက္ၿပီ။ အစ္မလုပ္သူ မိတ္ဆက္ျမသန္းကလည္း ၾကားမွ ပို႔ေပးၿပီး ငိုခ်င္းျဖင့္ ဧယင္က်ဴးေနသည္။ ေန႔ ၁၂ နာရီမွစၿပီး ဦးတင္ေမာင္တို႔ ဧယင္က်ဴး ေနသည္မွာ စာေရးသူတို႔ ျပန္လာသည့္ ညေန ၆ နာရီအထိ မၿပီးခ်င္ေသးေပ။
ထား၀ယ္မွ ဆင္ဆိပ္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဘဒၵႏၶေသာဘဏ၏ ဘုန္းႀကီးပ်ံတြင္ စာေရးဆရာႀကီးေရႊ၀ယ္ဧ ဧယင္ က်ဴးသည္ကိုလည္း စာေရးသူ ျမင္ရဖူး သည္။ လက္၀ဲကြၽန္းရွိ ဘုန္းႀကီးပ်ံကုန္း (ယခု ေလယာဥ္ေျပးလမ္းျဖစ္သြားၿပီ) တြင္ ျဖစ္၏။ ေရႊ၀ယ္ဧ ဧယင္က်ဴး မည္ဆို၍ ေန႔လယ္ဘက္တြင္ မ႑ပ္ထဲ သို႔ တမင္သြားၿပီးၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆိုင္း၀ိုင္းလည္းမရွိပါ။ မန္းရာျပည့္ ေရႊတံဆိပ္ရ မယ္ဒလင္ဦးတင္ေဖသာ အေလာင္းစင္ အနားတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ေရႊ၀ယ္ဧက တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ ၏။ ဆိုင္းမပါ၊ ဗုံမပါႏွင့္ မည္သို႔ ဧယင္ က်ဴးမည္မသိဟု စဥ္းစားရခက္ေန သည္။ ဤတြင္လည္း ေရႊ၀ယ္ဧက ခြင္ဆင္ထားသည္။ သူက ဆင္ဆိပ္ ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေဟာင္း ေမာ္လၿမိဳင္ သြားေနစဥ္ ဆင္ဆိပ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး မက်န္းမာျဖစ္သည္ဟု သတင္းၾကား၍ အျမန္ ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႔ဆရာေတာ္ႀကီး ႀကိဳက္တတ္သည့္ ၾသဇာသီးကုိပင္ ၀ယ္ခဲ့၏။ ရန္ကုန္တြင္ ရွိသည့္ ၾသဇာသီးမ်ဳိး ထား၀ယ္၌မရွိ ပါ။ မိုးမ်ားလြန္း၍ ၾသဇာပင္ မျဖစ္ထြန္းပါ။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မ်ားတြင္သာ ထို ၾသဇာပင္မ်ဳိး စိုက္ရသည္။ အနည္း ငယ္သာ သီး၏။ ရွားပါး၍ လူနာစာႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔ အတြက္သာဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ ထား၀ယ္ ၾသဇာသီးမွာ အပင္ႀကီးမ်ဳိးၾသဇာေခ်ာ ျဖစ္သည္။ အလုံးႀကီးၿပီး အခ်ဥ္ဓာတ္ အနည္းငယ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရႊ၀ယ္ဧက သူ႔ဆရာေတာ္ႀကီး ဘုဥ္းေပးရန္ ၾသဇာသီးႏွင့္ အေျပးလာျခင္းဟု ဖန္တီး ထားပါသည္။ ေရာက္ေသာအခါ ဆရာ ေတာ္ႀကီးက ပ်ံေတာ္မူႏွင့္ၿပီ။ ဧယင္ က်ဴးမည့္ အေလာင္း စင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ကာ သူ၏ ႀကိဳး စားပမ္းစားလာခဲ့ရပုံကို အငုိအ႐ႈိက္ အဖို အလႈိက္အေျပာျဖင့္ ပရိသတ္ကို ရွင္းျပလိုက္သည္။ မယ္ဒလင္က တစ္ခါေျပာ ၿပီးတိုင္း အတီး၀င္ေပးသည္။
“ဘုရားကြၽန္ေတာ္မ်ဳိးကို ထၾကည့္ ပါဦးဘုရား။ ဆရာေတာ္ ႀကိဳက္တတ္ သည့္ ၾသဇာသီးကိုပင္ ဘုဥ္းေပးပါဦး ဘုရား” စသည္ျဖင့္ တီတီတာတာ အေျပာျဖင့္ ငိုခ်င္းဆိုသည္။ ထို႔ေနာက္ အေလာင္းတင္ထားသည့္ ဧယင္ပုခက္ ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ လႊဲလိုက္၏။ ပရိ သတ္မွာ ေရႊ၀ယ္ဧ၏ အႏုပညာတြင္ ေမ်ာပါသြားသည္။ ညေနေမွာင္သည္ အထိ မျပန္ႏိုင္ၾကေသးပါ။ ဆရာႀကီး ေရႊ၀ယ္ဧ ဧယင္က်ဴးသည္က အရပ္ ဆန္သည္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဧယင္ က်ဴးသည္က ဇာတ္ဆန္ဆန္ျဖစ္၏။
မင္းသားႀကီး ကို၀င္းဦးက မည္ပုံ ဧယင္က်ဴးမည္နည္း။ အရပ္ဆန္ဆန္ ဧယင္က်ဴးမည္လား။ ဇာတ္ဆန္ဆန္ ဧယင္က်ဴးမည္လား။ သူ႔အေနႏွင့္မူ အရပ္ဆန္ဆန္ ဧယင္က်ဴးမွ သင့္မည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေအ၀မ္းကိုခင္ေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ ဤအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး“မင္းသားႀကီး အရပ္ဆန္ဆန္ ဧယင္က်ဴးမွ သင့္မယ္ ထင္တယ္။ သူ႔ ကိုလည္း ေမးၾကည့္ပါဦး”ဟု ေျပာ လိုက္ရသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုအေခါက္ စာေရးသူ ရန္ကုန္၌ ရွိစဥ္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေတာင္ႀကီးမွ ေလာရင့္စ္ ေမာင္စိန္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကသည္။ သူက ဆရာႀကီး ခ်စ္ ဒုကၡဦးဘၫြန္႔အိမ္သုိ႔ သြားမည္။ အေဖာ္ လိုက္ခဲ့ပါဟု ေခၚသည္။“ဘာကိစၥရွိလုိ႔လဲ” ဟုေမးရာ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္မွာ ဆရာႀကီး တပည့္ဆရာမတစ္ဦးက လက္ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား ပါးလိုက္၍ သြားေပးရန္ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာပါသည္။ ဆရာႀကီး ေနသည့္ လိပ္စာကုိလည္း ေပးလိုက္ သည္ ဟုေျပာ၏။ စာေရးသူလည္း ဆရာႀကီးႏွင့္ မေတြ႔သည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ အဆင္သင့္၍ လိုက္ပါသြားသည္။ ေလာရင့္စ္ေမာင္စိန္က ဆရာႀကီး အတြက္ လက္ဖက္ေျခာက္မ်ားယူခဲ့ၿပီး စာေရးသူက ထား၀ယ္ငါးမုန္႔မ်ား ယူသြားသည္။ ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ ေရာက္၍ ေတြ႔ၾကေသာအခါ ဆရာႀကီးကပင္“ရွမ္းနဲ႔ ထား၀ယ္ ဘယ္အေရး၊ ဘယ္ ကိစၥနဲ႔ လာၾကတယ္” ဟု ကာရန္နေဘျဖင့္ ရႊတ္ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ စတင္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၍ စာေရးသူတို႔ ႏွစ္ဦးကို ဆရာႀကီးက မွတ္မိေနေသးသည္ဟု သိလိုက္ရသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားၾကရပါသည္။ ေလာရင့္စ္ ေမာင္စိန္က လာရျခင္း အေၾကာင္းကို ရွင္းျပၿပီး စာေရးသူတို႔ႏွစ္ဦးက ဆရာႀကီးကို ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ဆု ေပးေနပါသည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္ မေတြ႕ ၾကသည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ခန႔္ရွိသြားၿပီ ျဖစ္၍ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ေျပာေနမိၾကသည္။
စာေရးသူက...
“ဒါနဲ႔ ဆရာ့ကို ေျပာရဦးမယ္။ ဆရာ့သား မင္းသားႀကီးက မႏၲေလး ဘုန္းႀကီးပ်ံမွာ ဧယင္က်ဴးမလို႔တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေအ၀မ္းခင္ေမာင္တို႔က ဧယင္က်ဴး သင္ေပးမယ့္သူ ရွာေနၾက တယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဆရာႀကီးက...
“ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြာ၊ ဧယင္က်ဴး မလို႔တဲ့လား။ ဧယင္က်ဴးတာမ်ား လြယ္မယ္ မွတ္သလား။ ေတာ္ၾကာ ပရိသတ္ေရွ႕မွာ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္ေနရင္ အရွက္ ကြဲေတာ့မေပါ့” ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူ႔သားကို အျပစ္တင္ သလုိလို ေျပာေနေသာ္လည္း ဆရာႀကီး မ်က္ႏွာမွာ သားျဖစ္သူ၏ အႏုပညာ အရာ၌ ႀကိဳးစားမႈကို ေက်နပ္ပုံရပါသည္။
စာေရးသူတို႔ ျပန္ခါနီးတြင္...
“မင္း အဆိုေတာ္ ခင္ခင္ၫြန္႔ႀကီးကို သိတယ္ မဟုတ္လား။ မသိရင္လည္း မေအ၀မ္းကို ေျပာလိုက္။ သူနဲ႔ သိပါတယ္။ ခင္ခင္ၫြန္႔က ဧယင္က်ဴး တတ္တယ္ကြ။ ေကာင္းလည္းေကာင္းတယ္။ ငါနားေထာင္ဖူးတယ္”ဟု မွာလိုက္ပါသည္။ ဆရာႀကီး ေျပာသည့္ မေအ၀မ္းဆိုသူမွာ စႏၵရားေအ၀မ္း ကိုခင္ေမာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ရင္းႏွီးသူမ်ားက စႏၵယား ေအ၀မ္းခင္ေမာင္ကို“မေအ၀မ္း” ဟု ေခၚၾကသည္။
“ဆရာႀကီး၊ ဒါကTop Secret (ထိပ္တန္းလွ်ဳိ႕၀ွက္) ေနာ္” ဟု စာေရး သူက ေျပာလိုက္ရာ...
“အံမယ္၊ အံမယ္ ငါ့ကိုလာေျပာ ၿပီးေတာ့မွTop Secret ေတြ၊ ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္။ ငါေလွ်ာက္ေျပာလိုက္ရ”
“မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာႀကီးရယ္။ ေပါက္ၾကားသြားရင္ ၾကားက ကြၽန္ေတာ္ မေကာင္းျဖစ္ေနပါ့မယ္”
“ငါ သိပါတယ္ကြ” ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
ဆရာႀကီး မွာလိုက္သည့္အတိုင္း ေအ၀မ္းခင္ေမာင္ကို အေၾကာင္း ၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုခင္ေမာင္က ခင္ခင္ၫြန္႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္ရသည္ ဆိုပါသည္။ သို႔ႏွင့္ မင္းသားႀကီး ကုိ၀င္းဦးသည္ အဆိုေတာ္ ခင္ခင္ၫြန္႔ထံ၌ ဧယင္က်ဴးပုံ၊ ဆိုေပါက္ အလွည့္အေျပာင္းတို႔ကို သင္ရသည္။ တိတ္ေခြျဖင့္ အသံသြင္းယူ ထားၿပီးလည္း ေလ့က်င့္ရသည္။ ရြာစား စိန္လွၿမိဳင္က ဧယင္က်ဴးစာႏွင့္ စကားမ်ား တတ္ႏိုင္သမွ် စုေဆာင္းေပးသည္ ဆိုပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္၍ တီးေပးရန္ သေဘာ တူထားသည္ ဆို၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာေရးသူလည္း ထား၀ယ္သုိ႔ ျပန္သြားပါသည္။ မင္းသားႀကီး မႏၲေလးတြင္ ဧယင္က်ဴး ေနလိမ့္မည္ဟုပင္ ထင္ထား သည္။
သို႔ေသာ္ ဧယင္ မက်ဴးလိုက္ရပါ။ မထင္မွတ္ဘဲ မင္းသားႀကီးကိုေရာဂါ ေ၀ဒနာတစ္ခုက ဖိစီးႏွိပ္စက္လိုက္ေလ သည္။ သည္းေျခအိတ္ေရာင္ရမ္းေသာ ေ၀ဒနာျဖစ္၏။ မခံသာေအာင္ နာက်င္သည္။ ယင္းေ၀ဒနာကို မင္းသားႀကီး သည္ ယခင္ကတည္းက ခံစားရဖူး သည္ ဆိုပါသည္။ အတန္ၾကာ ေပ်ာက္ ကြယ္ေနရာမွ ျပည္လုံးကြၽတ္ ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပေနစဥ္ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ တစ္ခု၌ ေဖ်ာ္ေျဖေနသည့္ စင္ေပၚတြင္ပင္ ဤေ၀ဒနာ ျပန္ေပၚလာ၍ ကုသရျပန္ သည္။ ယခုလည္း ဘုန္းႀကီးပ်ံပြဲ မဆင္ႏႊဲ လိုက္ရမီ ဤေ၀ဒနာက မင္းသားႀကီးကို ႏွိပ္စက္ျပန္ေလၿပီ။ စ်ာပနပြဲ က်င္းပ ေနခိုက္မွာပင္ သြားေရာက္ရန္ ႀကိဳးစား ၾကည့္ေသးသည္ဆို၏။ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့၍ ဦးကုသလကို တယ္လီဖုန္းျဖင့္ ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ လိုက္ရသည္။ မင္းသားႀကီး“ခဲေလသမွ် သဲေရက်” ရေတာ့သည္။ ဦးေဇာတိက၏ အႏၲိမ စ်ာပနတြင္ အစြမ္း မျပလိုက္ရေတာ့ပါ။ ကံအလွည့္ မသင့္၍ မဆင္ႏႊဲလိုက္ရေသာ္လည္း ရန္ကုန္မွ ေနၿပီး စ်ာပနေကာ္မတီသို႔ န၀ကမၼ အျဖစ္ က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းသာ လွမ္း၍ လွဴဒါန္းလိုက္ရသည္။
မင္းသားႀကီးအတြက္ ကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးဆက္ရလဒ္ကား“ဧယင္က်ဴး” ဟူေသာ ဂီတ အေျခခံ အေမြေကာင္းကို ေထာင္းေထာင္းညက္ညက္ေက်ေအာင္ သင္ထားလိုက္ရၿပီးမွ အစြမ္းမျပလုိက္ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေအ၀မ္းကိုခင္ေမာင္ ေျပာျပသည့္ မင္းသားႀကီး သီက်ဴးရန္ ရည္ရြယ္ထားေသာ ဧယင္က်ဴးမည့္ ခြင္မွာ နတ္ျပည္မွ သိၾကားမင္းက ေစခိုင္း၍ နတ္အမ်ား ဆရာေတာ္၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္းရန္အလာ၌ ဧယင္က်ဴးမည့္ မင္းသားႀကီးက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ယူေဆာင္ျခင္း မျပဳရန္ ေတာင္းပန္သည့္ပုံ ျဖစ္ေလသည္။ သိၾကားမင္းႏွင့္ နတ္မ်ားအျဖစ္ ဇာတ္ထဲမွ ဇာတ္သားမ်ားက ၀တ္စုံအျပည့္ျဖင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ၾကရမည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ဧယင္စင္ေပၚတြင္ မင္းသားႀကီးတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ဘဲ သုိက္သိုက္၀န္း၀န္း နတ္၀တ္စုံမ်ား၏ အေရာင္တလက္လက္ျဖင့္ ျမင္ၾကရ မည္။ မ်က္စိပသာဒတြင္ အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ ျဖစ္ေနမည္။ ဇာတ္ဟန္ႏွင့္ အရပ္ဟန္ပါ ေရာသမ ေမႊၿပီး လုပ္သြားမည္။ အျခား မ႑ပ္မ်ားမွ ဧယင္က်ဴးပုံမ်ားႏွင့္ လုံး၀ မတူရေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသားႀကီးမွာ က်ိတ္၍သင္ ထားေသာပညာကို ထုတ္မျပလိုက္ရ ေတာ့ပါ။ ျမန္မာ့ေတးဂီတအဆိုရွင္မ်ား အဖို႔ ဘုန္းႀကီးပ်ံတြင္ ဧယင္က်ဴးၿပီးလွ်င္ ကမ္းကုန္အဆင့္ ေအာင္ျမင္ေလ ၿပီဟု သတ္မွတ္ၾကသည္ ဆိုေပရာ မင္းသားႀကီးအဖုိ႔ရာ၌ ဧယင္က်ဴးျခင္း သာလွ်င္ ဂီတနယ္၌ျပဳဖြယ္အမႈ က်န္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုႏုိင္ေပသည္။ အခြင့္ အခါၾကဳံခိုက္သူ မလုပ္ဖူးေသးသည့္ အရာကုိ လုပ္ၾကည့္လိုက္မည္ ဟု စိတ္ကူးေပါက္မိပုံရ၏။ သို႔ေသာ္ အစကေလးလည္း မညည္းလိုက္ရ၊ အဆုံးကေလးလည္း မသီက်ဴး လိုက္ရေတာ့ေပ။
ေနာက္တစ္ေခါက္ စာေရးသူ ရန္ကုန္သို႔အလာတြင္ ေအ၀မ္းကိုခင္ ေမာင္က ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာျပပါသည္။ သူဖြင့္ျပေသာ တိတ္ေခြထဲမွ မင္းသားႀကီး မဆိုျဖစ္၊ မဆိုလိုက္ရ သည့္ ဧယင္က်ဴးမွ အပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ကို သာ ထပ္ခါတလဲလဲ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
“မေရွာင္ျငင္းေသာ္လည္း ေဆာင္ ၾကဥ္းမည္ ဧ၀ကန္မို႔၊ ေသတပန္နတ္ အမ်ားရယ္တို႔၊ မွတ္သားပါ အေဖာ္မဲ့ သူမို႔၊ ေခၚတဲ့သူ ဒီအလွည့္ကိုျဖင့္၊ အမယ္မင္း ထားရက္ႏိုင္ဘဲ၊ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္မွာစြဲ”
ေမာင္သန္းေဆြ၊ထား၀ယ္၊
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment